Foto als herinnering

Door herinneringen op te halen van het verleden kun je natuurlijk ook foto’s van vroeger terug kijken en daar over praten. Fotografie kan dienen als registratie materiaal om een terugblik ergens van te kunnen hebben. 

Beelden kunnen herinneringen geven van wat er gebeurt is en daardoor kan een foto een extra diepgang hebben. Het grote gemis van een dierbare zal natuurlijk altijd blijven ook ondanks de foto’s die je terug kan zien. Het lijkt mij een goed middel. Zo heeft een Japanse fotograaf Seiichi Furuya een foto serie gemaakt over zijn Zwitserse vrouw Christine Gössler. De serie heet Foto’s tot de dood ons scheidt. Hij fotografeerde zijn vrouw vanaf de eerste dag dat hij haar zag, zeven jaar lang en de laatste foto’s uit de serie tonen haar zelfmoord 

Wat je in deze serie naar voren ziet komen is dat het leven ongrijpbaar, kwetsbaar en mooi tegelijkertijd is. Op de foto’s zie je niet veel over zijn vrouw, je ziet meer een lege blik waarmee ze in de camera kijkt. Ik denk dat Seiichi Furuya de herinnering van haarop een foto te belangrijk vond. Want ondanks zijn huwelijk met haar was Seiichi eigenlijk geen moment met Christine getrouwd. Hij was getrouwd met het beeld dat hij van haar had, met de foto’s die hij van haar nam. Niets is tragischer dan vermeend geluk.